اسلایدر

 منتقد:  پیتر برادشاو ، امتياز: 10 از 10

تماشاچیان جشنواره فیلم کن یک صدای رسا و بلند شنیدند:صدای برخورد تیر برادران کوئن به هدف! (موفقیت برادران کوئن در ساخت فیلم درون لوئین دیویس) .فیلم جدید کوئن ها به درخشانی نوشته شده،به طرز فوق العاده ای نقش آفرینی شده و به شکلی عالی طراحی و فیلمبرداری شده است؛درون لوئین دیویس یک فیلم شیرین،غمگین و خنده دار درباره دنیای گمشده موسیقی فولکلور است که تلاش بی پایانی دارد تا ما را در آن بازه زمانی غرق کند.

میان پرده های موزیکال فوق العاده اجرا شده اند:یک ترانه درباره رییس جمهور کندی و سفر به ماه جمعیت را چنان به وجد آورد که نزدیک بود من را از صندلیم به بیرون پرت کنند.فیلم از عناصری شبیه به عناصر فیلم های وودی آلن مانند (Sweet and Lowdown) و (Broadway Danny Rose) به ارث برده است (الهام گرفته است)؛اشارات بازیگوشانه ای به (صبحانه در تیفانی) دارد و حتی بازتابی عجیب از بازیگری در فیلم (On the Road) والتر سالس.این فیلم اتفاقا همه چیزی را که آن فیلم کسل کننده کم داشت،دارد. اما به هر حال، فیلم «درون لوئین دیویس» یک اثر به اصطلاح کاملا برادران کوئنی است؛یک قهوه داغ تلخ.

درون لوئین دیویس یک هفته ملال آور را از زندگی ترانه سرا و خواننده خیالی فولکلور در اوایل دهه 60 میلادی در نیویورک روایت می کند:لوئین دیویس یک مرد جوان با خشمی نهفته،افسرده و آسمان جُل است که گیتارش را از این آپارتمان به آن آپارتمان می کشد،بر روی کاناپه می خوابد،همه را به ستوه آورده و از ادامه زندگی بر روی زمینی که هیچ کس او را درک نمی کند،نامطمئن است و آماده است تا رویاهایش را رها کرده و به کسب و کار قدیمی خود باز گردد.زمانی برای هر هنرمند پیش می آید که شکست دردناک می شود و جلوی ضرر را باید گرفت. آیا این زمان برای لوئین دیویس فرا رسیده است؟

نقش لوئین دیویس به زیرکی،سردی و با خویشتنداری توسط اسکار آیزاک ایفا شده است؛با موهای سیاه بلند و صورت اصلاح نشده که همچون مارتین اسکورسیزی جوان،در دنیا به جستجو می پردازد.نام «لوئین دیویس» با لهجه ولزی اش قطعا دنیای «باب دیلن» را به خاطر ما می آورد.اگرچه پاسخ به این پرسش که لوئین دیویس چطور قرار است جایگزینی برای این خواننده پرآوازه باشد،در لحظات پایانی فیلم داده می شود.در یک نگاه ناخودآگاهانه،فیلم شمایل شکست خورده دیلن توماس را به خاطر می آورد که در ایالات متحده به عنوان یک هنرمند دائم الخمر مشهور بود.

لوئین که تازه از همکار نوازنده اش جدا شده تلاش دارد تا به صورت انفرادی حرفه خود را ادامه دهد؛این دو با هم یک آلبوم ناموفق به نام «اگر بال داشتم» را تهیه کرده بودند.اگرچه برادران کوئن تصمیم ندارند تا همچون 2 فیلم (A Mighty Wind) و (This Is Spinal Tap) تماشاچی ها را به قهقهه وادارند،ولی با طراحی باشکوه صحنه ها سعی می کنند تا نماهای خارجی آن ها از نیویورک درست شبیه به جلد همین آلبوم های موسیقی باشد.لوئین که حالا یک آلبوم تولید خودش را دارد،با صفحه های فروخته نشده انباشته در دفتر نماینده اش مواجه است.عنوان آلبوم نیز شوخ طبعانه است:«درون» که با ترانه هایی مبهم ما را به درون افکار لوئیس می برد.

او رابطه عمیقی با یک گروه آواز محلی (فولکلور) دو نفره دارد که توسط جاستین تیمبرلیک و کری مولیگان بازی می شود. رابطه دوستانه سریعی نیز با یک ستاره آتی موسیقی فولکلور پیدا می کند؛ال کودی با نقش آفرینی آدام درایور،باشکوه ایفا شده است.او با نقطه نظراتی که در طول جلسه ضبط ترانه «هی،آقای رئیس جمهور!» می دهد،آن صحنه را به یک صحنه کمدی طلایی تبدیل می کند.لوئین متوجه می شود که ممکن است بتواند مخاطبانی را در شیکاگو پیدا کند؛به همین خاطر با یک ترانه سرای فوق العاده موسیقی جاز شبیه به جک کرواک (شاعر آمریکایی تبار) با بازی گرت هدلاند و یک نوازنده جاز با بازی جاد گودمن،که اغلب وقت خود را در دستشویی می گذراند (احتمالا کنایه به اعتیاد این فرد) همسفر می شود.

فیلم مولفه های همیشگی برادران کوئن را دارد:نماهای واید از فضاهای داخلی،فضاهای داخلی با خطوط پرسپکتیو درهم پیچیده،چهره های سرد،پیرزن های نق نقوی عینکی و پیرمرد های شاغل در دفاتر نیمه تاریک.اما امضای مولف آن ها مثل سابق نیست؛بلکه بیشتر به دیالوگ های سرراست طنز برمی گردد.

سرانجام،نکته دردناک درباره درون لوئین دیویس تفکر در موفقیت شغلی و شکست حرفه ای است،و لحظه ای ناشناخته که طی آن یک نفر به فرد دیگری تبدیل می شود.برادران کوئن به ما اجازه می دهند تا درباره،وضعیت موسیقی لوئین نامطمئن باشیم:آیا به وضوح درخشان و در دستیابی به هدف موفق می شود؟یا نکته این است که او مستعد است، اما نه به شکلی که موفقیتش را تضمین کند؟ لوئین دست کم تا حدی نسبت به خوبی های این دنیا نامطمئن است؛این را می توان در حرکات مسخره اش در هنگام آواز خواندن با آن لباس های راه راه دید. او فقط می توانست همچون یک نفر باشد که از زمانه اش جلوتر است؛ولی آیا ورود باب دیلن به معرکه، به معنای موفقیت این نوع موسیقی دشوار است؟ یا اینکه او را بیشتر از قبل تسلیم کرده و ناجوانمردانه در جایگاه دوم می نشاند؟ این اندوه عمیق که در تک تک آکوردها و نت های موسیقی او نفوذ کرده،می تواند مرثیه ای از جان گذشته باشد بر رویاهای او و زندگی حرفه ای اش در موسیقی. این فیلم،بسیار لذت بخش است،یکی از بهترین آثار برادران کوئن و یکی از بهترین های جشنواره کن.

متذجم: اختصاصی نقد فارسی

مترجم: رضا اسدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: